Ανθρώπινα και ισότιμα, όλες τις μέρες του χρόνου

3 Δεκεμβρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές ΑνάγκεςΗ ημέρα 3 Δεκεμβρίου, Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία, ή Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες, όπως και αν εκφράζεται, δεν θα πρέπει να αποτελεί απλά μια ημέρα επετείου, γιατί κάθε άτομο που αντιμετωπίζει οποιαδήποτε μορφή αναπηρίας, έχει το δικαίωμα να ζει ανθρώπινα και ισότιμα, όλες τις μέρες του χρόνου. Από πολλούς συλλόγους ΑΜΕΑ έχει χαρακτηριστεί και ημέρα κοινωνικής διαμαρτυρίας για τον συνεχή και καθημερινό αγώνα που κάνουνε για βελτίωση της ποιότητας ζωής τους και η 3η Δεκεμβρίου αποτελεί ημέρα ενδυνάμωσης των διεκδικήσεων των ΑΜΕΑ, για κοινωνική και πολιτική αλλαγή.Ο λόγος για την επιβαλλόμενη αλλαγή νοοτροπίας, αλλά και συμπεριφοράς των πολιτών απέναντι στα ΑΜΕΑ, ώστε αυτοί να τύχουν της αποδοχής που δικαιούνται, ως ισότιμοι πολίτες, οι οποίοι έχουν τα ίδια κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα με τους συνανθρώπους τους.Η Επιτροπή για τα ανθρώπινα δικαιώματα του ΟΗΕ με την υπ’ αριθμόν 29/1993 απόφασή της, συνιστά το σεβασμό αυτής της ημέρας, έχοντας ως στόχο την πλήρη και ολοκληρωμένη άσκηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από τα ΑΜΕΑ, αλλά και την ισότιμη συμμετοχή των Ατόμων με Αναπηρίες στην κοινωνία. Η 3η Δεκεμβρίου πρέπει να αποτελεί ημέρα άσκησης κοινωνικού ελέγχου για τα ανθρώπινα και κοινωνικά δικαιώματα των ΑΜΕΑ. Ας κάνουμε αυτή τη σκέψη πράξη, όχι μόνον για το σήμερα, αλλά και για το μέλλον. Τους βλέπουμε πολύ συχνά στο δρόμο ή ακόμη και δίπλα μας. Μπορεί να είναι ένοικοι του απέναντι διαμερίσματος, συνάδελφοι, συγγενείς ή ακόμη και προσωπικοί μας φίλοι. Η επίσημη πολιτεία τους χαρακτηρίζει ανθρώπους «με ειδικές ανάγκες», «με ειδικές ικανότητες» και με ένα σωρό άστοχους χαρακτηρισμούς, σε μια προσπάθεια να καλύψει το γεγονός ότι αυτός ο κόσμος είναι φτιαγμένος για οποιονδήποτε άλλον παρά για εκείνους... Είμαστε στο 2008 και ενώ έχουν γίνει κάποια βήματα τόσο στην ειδική αγωγή όσο και σε άλλους χώρους που βρίσκονται ΑΜΕΑ (είτε αυτό είναι νοσοκομείο ή ίδρυμα κτλ.) πρέπει να γίνουν πολύ περισσότερα. Και αρχίζοντας από την πόλη που ζούμε και εμάς τους ίδιους. Πόσοι γνωρίζουν τις δομές που ασχολούνται με ΑΜΕΑ, ΣΧΟΛΕΙΑ, ΚΕΚΥΚΑΜΕΑ, ΙΔΡΥΜΑΤΑ κ.α.; Τι κτηριακές υποδομές υπάρχουν, πόσο προσωπικό απασχολείται και πώς; Υπάρχουν πολλά προβλήματα και εντός και εκτός δομών. Ποια είναι η στάση μας όταν συναντάμε ΑΜΕΑ στο δρόμο, στις υπηρεσίες, στα πάρκα; Πόσο σκεφτόμαστε τα ΑΜΕΑ όταν παρκάρουμε πάνω στις ράμπες ή ανεβαίνουμε με τα αυτοκίνητα μας τα πεζοδρόμια; Εχουν όλες οι δημόσιες υπηρεσίες ράμπες ή ανελκυστήρες για ΑΜΕΑ; Πόσο ταλαιπωρούνται τα ΑΜΕΑ και οι οικογένειες τους από την γραφειοκρατία της κρατικής μέριμνας όταν πρέπει συνέχεια να βρίσκονται σε επιτροπές για να αποδείξουν την αναπηρία που είχαν γνωμοδοτήσει οι ίδιοι πριν λίγο καιρό; Υπάρχει στήριξη στις οικογένειες των ΑΜΕΑ και ενημέρωση για όσα τους απασχολούν ή πού θα πρέπει να απευθυνθούν για την κάθε περίπτωση; Πόσα πράγματα πρέπει να κάνουν από μόνοι τους οι γονείς, πόσα αυτονόητα πράγματα που για όλους εμάς υπάρχουν ενώ για εκείνους απουσιάζουν; Πού θα απασχοληθούν τα ΑΜΕΑ; Ποιος επιχειρηματίας θα τους προσλάβει; Τι θα γίνει όταν θα φύγουν κάποια στιγμή από τη ζωή οι γονείς τους;Δεν χρειάζεται να απαντήσω σε αυτά τα ερωτήματα, είναι ένα μικρό δείγμα ερωτημάτων που θα πρέπει να προβληματίσουν, να ευαισθητοποιήσουν, να δραστηριοποιήσουν όλους μας .Είναι πάρα πολλά αυτά που θα μπορούσε να αναφέρει κανείς για τα ΑΜΕΑ και όχι μόνο για τις δυσκολίες και την κοινωνική απομόνωση που αντιμετωπίζουν, αλλά και για τα ενδιαφέροντα τους, τα χόμπι τους, τα χαρίσματα τους. Μόνο όταν τους ζεις καθημερινά μπορείς να τα ανακαλύψεις. Πρέπει να γίνει κοινή διαπίστωση για όλους μας, ότι πρέπει να αγωνιζόμαστε διαρκώς για την κατάργηση των διακρίσεων που τοποθετούν τα άτομα με αναπηρίες στο περιθώριο της ζωής. Επιβάλλεται να προωθηθεί η λήψη μέτρων με στόχο την πλήρη ένταξή τους στην κοινωνία τόσο από την κρατική μέριμνα, από τοπικούς φορείς αλλά και από ιδιωτικούς και από το καθένα μας.Τα ΑΜΕΑ μας χρειάζονται δίπλα τους ως φίλους, συνοδοιπόρους, συνεργάτες. Θέλουν την αγάπη, τον σεβασμό, την εκτίμηση που θα δίναμε στο συνάνθρωπο μας όχι σαν δείγμα οίκτου και συμπόνιας, αλλά ειλικρινής αποδοχής των δυσκολιών του και αναγνώρισης των χαρισμάτων του. Ο αγώνας των ΑΜΕΑ πρέπει να μας παραδειγματίσει και να μας βγάλει από την εγωκεντρισμό μας. Εχουν γίνει πολλές προσπάθειες από συλλόγους γονέων και φίλων ΑΜΕΑ, από εθελοντές επαγγελματίες, από ιδιωτικούς φορείς για την σύσταση μονάδων φροντίδας, φιλοξενίας, εκπαίδευσης και ό,τι αφορά την βελτίωση της ποιότητας ζωής τους. Μπορούμε να βοηθήσουμε όλοι, ο καθένας μέσα από την εργασία του, τις δραστηριότητες που αγαπάει.
Κωνσταντινιά Νατσιοπούλου Εργοθεραπεύτρια