Η τελευταία Τετάρτη του Μαΐου θεσπίστηκε από τη Διεθνή Ομοσπονδία Multiple Sclerosis International Federation (MSIF) ως Παγκόσμια Ημέρα για την Σκλήρυνση Κατά Πλάκας και εορτάζεται με συντονισμένες εκδηλώσεις σε όλο τον κόσμο από το 2009.

Φέτος θα εορταστεί στις 30 Μαΐου και το σύνθημα της είναι "Η ζωή μου με την Σκλήρυνση Κατά Πλάκας ". Το κοινοποιεί η διεθνής ομοσπονδία MSIF για την Παγκόσμια ημέρα 2012 με το μήνυμα : «Η διάγνωση της ΣΚΠ δεν σημαίνει το "τέλος" για όλα τα όνειρα της ζωής ».

Στόχος της παγκόσμιας ημέρας είναι η ευαισθητοποίηση του ευρύτερου κοινού και της Πολιτείας, η επίτευξη μεγαλύτερης κατανόησης μέσω της σωστής ενημέρωσης για αυτήν τη χρόνια πάθηση, καθώς και τις επιπτώσεις στην καθημερινότητα των πασχόντων αλλά και των οικογενειών τους.

Υπολογίζεται ότι πάνω από 2.000.000 άνθρωποι σε όλο τον κόσμο πάσχουν από ΣΚΠ, εκ των οποίων περίπου 10.000 βρίσκονται στην Ελλάδα.

Τι είναι η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας

Η Σκλήρυνση Κατά Πλάκας δεν είναι μεταδοτική ασθένεια, δεν είναι κληρονομική πάθηση, δεν είναι ψυχική διαταραχή, δεν είναι θανατηφόρος.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι αυτοάνοση νευροεκφυλιστική νόσος του κεντρικού νευρικού συστήματος. Η αιτιολογία της δεν είναι γνωστή και όπως σε όλες τις αυτοάνοσες παθήσεις, ο οργανισμός επιτίθεται στον εαυτό του, αναγνωρίζοντας τα φυσιολογικά κύτταρα ως «εισβολείς».

Πιο συγκεκριμένα στη ΣΚΠ το ανοσοποιητικό σύστημα επιτίθεται στη μυελίνη του κεντρικού νευρικού συστήματος, δηλαδή τη στοιβάδα, που περιβάλλει και προστατεύει τις νευρικές ίνες, που ευθύνονται για τη μετάδοση σημάτων σε άλλα μέρη του οργανισμού. Όταν η μυελίνη φθαρεί ή καταστραφεί τα νευρικά ερεθίσματα επιβραδύνονται ή δεν μεταδίδονται καθόλου.

Η καταστροφή της μυελίνης μπορεί να προσβάλει τόσο τα κινητικά όσο και τα αισθητικά νεύρα του κεντρικού νευρικού συστήματος και έτσι μπορεί να επιδράσει στην κίνηση, στην αφή ή στις άλλες αισθήσεις. Μερικά συμπτώματα είναι εμφανή, άλλα όμως, όπως η κούραση, η εναλλαγή διάθεσης, η απώλεια πρόσφατης μνήμης και η δυσκολία συγκέντρωσης, είναι συνήθως συμπτώματα ακαθόριστα ή «κρυφά» που είναι δύσκολο να περιγραφούν.

Η ΣΚΠ επηρεάζει λοιπόν τον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό, και είναι αγνώστου αιτιολογίας πολυπαραγοντική αυτοάνοση νόσος, την οποία συναντούν όχι μόνο οι νευρολόγοι, αλλά και πολλοί οφθαλμίατροι, παθολόγοι, γενικοί ιατροί, ορθοπεδικοί, καθώς και γιατροί άλλων ειδικοτήτων κατά την πρώτη της εκδήλωση. Εμφανίζεται σε ηλικίες κυρίως ανάμεσα στα 20 και τα 40 (ενδεχομένως όμως και σε μικρότερες η μεγαλύτερες ηλικίες), ενώ η μέση ηλικία έναρξης είναι τα 30 και προσβάλλει περισσότερο τις γυναίκες από τους άνδρες σε ποσοστό 2:1.

Η πάθηση μπορεί να προκαλέσει ποικιλία συμπτωμάτων, όπως διαταραχή όρασης (θάμβος όρασης, διπλωπία), κινητικές διαταραχές (αδυναμία στο ένα ή περισσότερα άκρα), διαταραχή ισορροπίας, έντονους ιλίγγους, διαταραχή αισθητικότητας (υπαισθησία, άλγη, δυσαισθησία στα άκρα ή τον κορμό), διαταραχή από την ούρηση (επίμονη επιτακτική ούρηση). Σε εμφάνιση αυτών των φαινομένων θα ήταν καλό κάποιος να επισκεφτεί νευρολόγο για να γίνει εκτίμηση της όλης κλινικής εικόνας και ο απαραίτητος παρακλινικός έλεγχος.

Η διάγνωση της νόσου δεν είναι απλή. Είναι απαραίτητο να προηγηθεί ένας σημαντικός αριθμός εργαστηριακών εξετάσεων, καθώς πολλές παθήσεις μοιάζουν με τη ΣΚΠ, και για το λόγο αυτό πρέπει να ελεγχθούν και να αποκλειστούν. Η τελική διάγνωση της νόσου τίθεται βάσει συγκεκριμένων επιστημονικών κριτηρίων που έχουν θεσπιστεί, στα οποία εμπεριέχονται αφ’ ενός τα χαρακτηριστικά της κλινικής εικόνας, αφ’ ετέρου η μαγνητική τομογραφία (ΜRI) εγκεφάλου και νωτιαίου μυελού, ο λεπτομερής έλεγχος του εγκεφαλονωτιαίου υγρού και τα προκλητά δυναμικά.

Η ΣΚΠ είναι χρόνια νόσος και αγνώστου αιτιολογίας. Εκδηλώνεται με διαφορετικές μορφές (υποτροπιάζουσα, δευτερογενής προϊούσα, πρωτογενής προϊούσα). Η θεραπευτική αντιμετώπισή της ακόμη δεν είναι ριζική. Σε περίπτωση υποτροπών χορηγούνται κορτικοειδή. Ως θεραπευτική παρέμβαση, με σκοπό τον περιορισμό των υποτροπών, χορηγούνται συστηματικά ανοσοτροπο-ποιητικά ή ανοσοκασταλτικά σκευάσματα που εξατομικεύονται ανάλογα με τη βαρύτητα και τη ταχύτητα εξέλιξης της νόσου. Τα συμπτώματα μπορεί να διαφέρουν σε ένταση, από πολύ ελαφρά έως και πολύ βαριά, ενώ μπορεί να ανακουφιστούν ή να εξαλειφθούν είτε με τη βοήθεια συμπληρωματικών ανακουφιστικών φαρμάκων είτε άλλων θεραπευτικών μεθόδων, όπως η φυσική αποκατάσταση.

Επιστημονικά άρθρα

 Διεπιστημονική Διαχείριση Χρόνιων Νοσημάτων

Αναφορά στην ομάδα υγείας και στον ρόλο των επαγγελματιών υγείας σε αυτή. Ο ρόλος του νοσηλευτή αλλά της ομάδας υγείας στα Κέντρα Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης με εστίαση σε ένα χρόνιο νόσημα.

Ο άνθρωπος από την αρχή της δημιουργίας του και της ζωής του συμμετέχει σε διάφορες ομάδες, ώστε να καταφέρνει να διεκπεραιώνει τους στόχους που θέτει. Η συμμετοχή του αυτή του επιφέρει πολλά οφέλη λόγω των θετικών αποτελεσμάτων που συνοδεύει την συνεργασία πολλών ατόμων και κοινών δράσεων. Από τις σπουδαιότερες ομάδες που υπάρχουν είναι αυτές που δημιουργούνται στους χώρους εργασίας. Στον χώρο της υγείας λοιπόν όπου η άριστη φροντίδα των ασθενών είναι καθήκον όλων, είναι επιτακτική ανάγκη των επαγγελματιών υγείας να εργάζονται ως ομάδα υγείας ώστε να μπορούν από κοινού να διατηρήσουν την ποιότητα ζωής του ασθενή.     

Ομάδα υγείας ορίζεται ως ένας αριθμός επαγγελματιών υγείας που μοιράζονται τις επιστημονικές τους γνώσεις, πεποιθήσεις αλλά και τις εμπειρίες τους με σκοπό να παρέχουν ποιοτική φροντίδα υγείας που χαρακτηρίζεται από κάποιες θεμελιώδεις λειτουργίες όπως: έμφαση στην πρώτη επαφή, διαχρονικότητα, ολοκλήρωση και διασύνδεση με υπηρεσίες της Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας και της Δημόσιας Υγείας.

 Η ομάδα αυτή δρα έχοντας κοινούς στόχους και σκοπούς, αλληλοσυμπληρώνοντας ο ένας τον άλλον και  παρέχοντας υπηρεσίες υγείας στον ασθενή και στην οικογένειά του, επηρεάζοντας θετικά την ποιότητα ζωής τους . Η ομάδα υγείας καλύπτει ένα μεγάλο μέρος από τις ανάγκες του ασθενή αφού αποτελείται από επαγγελματίες με ποικίλες γνώσεις και εμπειρίες στον τομέα της υγείας. Ο ρόλος του καθένα είναι μοναδικός και πολυδιάστατος όμως κοινό τους μέλημα είναι η προσφορά στον ασθενή και στην οικογένειά του, μέσα από συνεχόμενη παροχή φροντίδας, η οποία πρέπει να είναι αντίστοιχη των προσδοκιών και των αναγκών του, ώστε ο ασθενής να διατηρήσει την λειτουργικότητα του, και την ανεξαρτησία του, την κοινωνικότητα του, αλλά και την αξιοπρέπειά του δίνοντάς του την δυνατότητα να λαμβάνει μέρος ο ίδιος στις αποφάσεις που αφορούν την υγεία του.

Ο νοσηλευτής ως επαγγελματίας υγείας με τις γνώσεις του, ως αποτέλεσμα συνεχόμενης εκπαίδευσης και μέσα από την εμπειρία που διαθέτει παίζει σπουδαίο ρόλο ως μέλος της διεπιστημονικής ομάδας υγείας και είναι ένα σημαντικό κομμάτι για την  παροχή ολιστικής φροντίδας υγείας. Η ενεργό συμμετοχή του στην υλοποίηση των κοινών στόχων της ομάδας, προϋποθέτει τον απαιτούμενο σεβασμό και την ανάπτυξη ειλικρινούς σχέσεων μεταξύ τους με επίκεντρο πάντα τον ασθενή και την οικογένειά του. Στα Κέντρα Φυσικής και Ιατρικής Αποκατάστασης (ΚΕ.Φ.Ι.Α.Π) CENTRE OF PHYSICAL MEDICINE AND REHABILITATION ο νοσηλευτής καλείται να έχει ιδιαίτερες γνώσεις αφού πρέπει να σταθεί με κατανόηση δίπλα στον ασθενή που αντιμετωπίζει  μια αναπηρία είτε εκ γενετής είτε ως αποτέλεσμα κάποιας νόσου ή ατυχήματος. Στόχος της αποκατάστασης (rehabilitation) είναι η προσαρμογή του ατόμου και η κατανόηση της κατάστασης. Ο νοσηλευτής στέκεται με ανθρωπιά και ενσυναίσθηση δίπλα στον ασθενή, προσπαθεί να κερδίσει την εμπιστοσύνη του και να αναπτύξει ειλικρινής σχέση με αυτόν. Σε καθημερινή βάση συναναστρέφεται με άτομα κάθε ηλικίας από παιδιά έως ενήλικες αλλά και ηλικιωμένους που λόγω της αναπηρίας τους που συνήθως συνοδεύεται και με πολλά άλλα νοσήματα όπως αρτηριακή πίεση, σακχαρώδης διαβήτης, άνοια κ.ά. αντιμετωπίζουν  το σύνδρομο της ευπάθειας (frailty) όπου χαρακτηρίζεται από μειωμένη ικανότητα αντιμετώπισης των βασικών τους λειτουργιών και της αυτοφροντίδας. Ο νοσηλευτής και οι υπόλοιποι επαγγελματίες υγείας που πλαισιώνουν τέτοιες δομές όπως: ο φυσίατρος, ο φυσικοθεραπευτής, ο εργοθεραπευτής, ο λογοθεραπευτής, ο κοινωνικός λειτουργός και ο ψυχολόγος θέτουν σαφείς στόχους για τον κάθε ασθενή ξεχωριστά, συζητούν από κοινού, θέτοντας προτεραιότητες και επαναπροσδιορίζοντας, εάν χρειάζεται, τους αρχικούς τους σκοπούς.

Τα χρόνια νοσήματα  και οι αναπηρίες αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που πρέπει να αντιμετωπίσουν οι επαγγελματίες υγείας, λόγω της αύξησης του προσδόκιμου ζωής και των χαμηλών ποσοστών γεννήσεων. Περισσότερα από ένα στα πέντε (22%)άτομα στην Ελλάδα είναι ηλικίας άνω των 65 ετών και άνω, ενώ αναμένεται να ζήσουν μόνο το 40% από αυτά  τα έτη χωρίς προβλήματα υγείας και αναπηρίες. « Health profile 2019».Ως χρόνιο νόσημα σύμφωνα με την Εθνική Επιτροπή Χρόνιων Νοσημάτων των ΗΠΑ χαρακτηρίζεται αυτό που προέρχεται από δύο ή περισσότερες παθολογικές καταστάσεις, είναι μόνιμο, προκαλεί ανικανότητα, και χρήζει συνεχούς φροντίδας. Σύμφωνα με την Coe  χρόνια νοσήματα  θεωρούνται αυτά τα οποία είναι αποτέλεσμα πολλών παραγόντων στον άνθρωπο και επηρεάζουν ένα μεγάλο μέρος αυτού, πηγάζοντας από βιολογικούς,  περιβαλλοντικούς, αλλά και παράγοντες που συνδέονται με την ίδια την νόσο. Στα χρόνια νοσήματα περιλαμβάνονται ο καρκίνος, οι καρδιοπάθειες, ο διαβήτης, οι πνευμονοπάθειες αλλά και αιματολογικές παθήσεις, μεταβολικές, δερματολογικά νοσήματα, ασθένειες του νευρικού συστήματος, αυτοάνοσα νοσήματα, νεφρολογικές διαταραχές, ψυχικές διαταραχές κ. ά.

Οι άνθρωποι που έρχονται αντιμέτωποι με τέτοιου είδους νοσήματα χρειάζονται ιδιαίτερης φροντίδας και προσοχής για την διατήρηση όσο τω δυνατών καλύτερης ποιότητας ζωής, με ότι αυτό συνεπάγεται. Το μέγεθος που η χρόνια ασθένεια επηρεάζει την ποιότητα ζωής των ανθρώπων εξαρτάται από το είδος της ασθένειας, το στάδιο στο οποίο βρίσκεται, την πορεία της νόσου αλλά και τον ίδιο τον ασθενή και στην προσωπικότητά του. Η σκέψη του θανάτου είναι κάτι που τους απασχολεί και τους προσάπτει περισσότερο φόβο με αποτέλεσμα να βιώνουν κατάθλιψη και να υιοθετούν αγχώδεις συμπεριφορές. Επίσης νιώθουν μοναξιά και απόρριψη ενώ πολλές φορές οι ενοχές και οι τύψεις είναι έντονες προς το άμεσο περιβάλλον τους. Ο πόνος  που πιθανόν προέρχεται από την χρόνια πάθηση, τους προκαλεί κόπωση αφού εμποδίζει τον ύπνο τους και την πραγματοποίηση των απλών καθημερινών τους δραστηριοτήτων .Οι χρόνιοι ασθενείς είναι περισσότερο απαιτητικοί σε σχέση με τους υπόλοιπους και χρησιμοποιούν τις υπηρεσίες υγείας συχνότερα. Για την καλύτερη παροχή φροντίδας χρειάζονται  βοήθεια από πολλούς επαγγελματίες υγείας , οι οποίοι μπορούν με τις γνώσεις τους και την εμπειρία τους  να συνεισφέρουν, μέσα από την δημιουργία μιας  διεπιστημονικής ομάδας υγείας, δουλεύοντας από κοινού και παρέχοντας ολοκληρωμένη και εστιασμένη στον ασθενή φροντίδα υγείας.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας είναι μια αυτοάνοση νόσος του κεντρικού νευρικού συστήματος κατά την οποία ο οργανισμός του ασθενή δεν αναγνωρίζει την μυελίνη και επιδιώκει να την καταστρέψει. Εμφανίζεται συνήθως σε νέους ενήλικες, σε άτομα της εφηβικής ηλικίας και λιγότερο στην μέση ηλικία. Παρουσιάζει μείωση της μυελίνης δηλαδή ουσίας του νευρικού κυττάρου, γλοίωση στην λευκή ουσία του εγκεφάλου και του νωτιαίου μυελού με αποτέλεσμα να δημιουργούνται χαρακτηριστικές πλάκες απομυελίνωσης. Πολλοί προσδιοριστές ευθύνονται για την παρουσία αυτής της νόσου όπως η φυλή, ο τόπος κατοικίας, οι καιρικές συνθήκες που επικρατούν στον τόπο διαμονής του ατόμου, και η κληρονομικότητα. Τα άτομα που νοσούν είτε παραμένουν λειτουργικά για αρκετά χρόνια από την εμφάνιση της νόσου είτε έχουν ταχεία επιδείνωση και οδηγούνται σε αναπηρία.

Κάποια από τα συμπτώματα της ΣΚΠ είναι η σπαστικότητα των κάτω άκρων, σπαστικοαταξική βάδιση, δυσαρθρία, διπλωπία, διαταραχές στην κύστη αλλά και ψυχολογικές διαταραχές.

Ο νοσηλευτής των ΚΕ.Φ.Ι.Α.Π  αλλά και όλη η ομάδα υγείας που καλείται να αντιμετωπίσει έναν ασθενή με ΣΚΠ χρειάζεται να επιστρατεύσουν τις γνώσεις και την εμπειρία τους ώστε να βοηθήσουν στην θεραπεία για αποκατάσταση του ατόμου αλλά και στην αντιμετώπιση διάφορων αναγκών του ίδιου και της οικογένειάς του. Αρχικά ο νοσηλευτής ενημερώνει τον πάσχοντα για τα οφέλη της κάθε θεραπείας αποκατάστασης και τον ενθαρρύνει χρησιμοποιώντας την κινητοποιό συνέντευξη (motivational interviewing) να αλλάξει συμπεριφορές που οδηγούν στην απομόνωση και στην μοναξιά ,προσπαθώντας να τον πείσει να εκφράζει τα αισθήματα του και να δει την ζωή με περισσότερη αισιοδοξία. Προσπαθεί να τον κινητοποιήσει ώστε να βελτιώσει την εκτέλεση καθημερινών δραστηριοτήτων και να ενισχύσει  την ανεξαρτησία του, την ικανότητα του για αυτοφροντίδα αποφορτίζοντας έτσι τους φροντιστές του από το άγχος και το βάρος της συνεχούς φροντίδας. Βεβαιώνεται ότι το περιβάλλον κατοικίας του είναι ασφαλές για αποφυγή πτώσεων και τραυματισμών, εκπαιδεύει σε συνεννόηση με τον φυσικοθεραπευτή τον ασθενή για την χρήση μέσων που θα τον βοηθήσουν στην κίνηση και στην ανακούφιση από τον πόνο, τον ενημερώνει για τις διατροφικές συνήθειες που χρειάζεται να υιοθετήσει, για την καλή λειτουργία του εντέρου, και τον έλεγχο του βάρους του, εκτελεί λήψη ζωτικών σημείων και χορήγηση φαρμακευτικής αγωγής σε συνεννόηση με τον ιατρό , παρακολουθεί από κοντά και καταγράφει τις συνήθειες ύπνου του, προτρέποντάς τον να ξεκουράζεται κατά την διάρκεια της ημέρας, παρατηρεί και καταγράφει πιθανές επιπτώσεις στην συμπεριφορά του και στην νοητική του λειτουργία ενώ σε συνεργασία με τον ψυχολόγο τον στηρίζει προσπαθώντας να διατηρήσει σε καλό επίπεδο την ψυχολογία του. Συμβουλεύει και στέκεται με συμπόνια δίπλα στην οικογένειά του ασθενή ενώ δεν παύει να τους υπενθυμίζει πως είναι πρόθυμος να τους βοηθήσει σε ότι χρειαστούν και μαζί με τον κοινωνικό λειτουργό να τους φέρει σε επαφή με δομές και υπηρεσίες υγείας εκτός του ΚΕ.Φ.Ι.Α.Π όπως με υπηρεσίες Πρωτοβάθμιας Φροντίδας Υγείας, με το νοσοκομείο, με άλλες κοινωνικές υπηρεσίες και συλλόγους.

Εν κατακλείδι, ο ρόλος των νοσηλευτών στα ΚΕ.ΦΙ.ΑΠ είναι πολυδιάστατος και καθοριστικός ενώ λειτουργεί και ως συνδετικός κρίκος με την υπόλοιπη διεπιστημονική ομάδα. Με επίκεντρο τον ασθενή και την αποκατάστασή του επιδιώκει την ομαλή συνεργασία μεταξύ των μελών της ομάδας, μπορεί να ηγηθεί αυτής και να εξασφαλίσει συνθήκες που βελτιώνουν την ποιότητα της παροχής φροντίδας υγείας. Σε μια εποχή που η κοινωνία αντιμετωπίζει κρίση αξιών, οι επαγγελματίες  που απαρτίζουν μια ομάδα υγείας καλούνται να δημιουργούν κλίμα αισιοδοξίας και να στέκουν με περίσσιο ενδιαφέρον και ευαισθησία δίπλα στον άνθρωπο και στα προβλήματά του, παρουσιάζοντας μια ανιδιοτελής στάση και συμπεριφορά για την αποφυγή οποιονδήποτε εμποδίων.

Κουθούρη Αναστασία

T.E Νοσηλεύτρια ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ Αγρινίου

MSc Κοινοτική Φροντίδα Υγείας

Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία (Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες) καθιερώθηκε να εορτάζεται στις 3 Δεκεμβρίου από το 1992, επειδή εκείνη την ημέρα η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ υιοθέτησε το Πρόγραμμα Δράσης για τα Άτομα με Ειδικές Ανάγκες.

Πρόκειται για μία πρωτοβουλία του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών για την προώθηση δράσεων υποστήριξης των συγκεκριμένων συμπολιτών μας, αλλά και ενημέρωσης και αφύπνισης της κοινωνίας μας. Η αποστολή του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας είναι η βελτίωση της ποιότητας ζωής των ατόμων με αναπηρίες μέσω εθνικών, περιφερειακών και παγκόσμιων προσπαθειών, καθώς και η αύξηση της ευαισθητοποίησης.

Η Παγκόσμια Ημέρα Ατόμων με Αναπηρία δίνει την ευκαιρία στις κυβερνήσεις, στους οργανισμούς και στις κοινωνίες να εστιάσουν την προσοχή τους στα δικαιώματα και τις δυνατότητες των ανθρώπων με αναπηρία. Στοχεύει στην προώθηση της κατανόησης σε θέματα αναπηρίας και στην κινητοποίηση υποστήριξης της αξιοπρέπειας και της ευημερίας των ατόμων με αναπηρία. Επιδιώκει επίσης να επιστήσει την προσοχή στο γεγονός ότι το κέρδος από την ένταξη των ατόμων με αναπηρία σε κάθε πτυχή της ζωής είναι συνολικό και μας αφορά όλους.

Στην Ελλάδα, ο αριθμός των ατόμων με αναπηρία, υπολογίζεται γύρω στο 1 εκατομμύριο. Τα στοιχεία στηρίζονται σε ποσοστά του ΠΟΥ και των επίσημων φορέων του κράτους.

Όταν αναφερόμαστε σε ειδικές ανάγκες εννοούμε κάθε πνευματική ή σωματική αναπηρία η οποία χρίζει ειδικής μεταχείρισης ώστε το άτομο να αναπτύξει ισότιμα όλες τις ικανότητες του και να ενταχθεί στη κοινωνία. Αυτές μπορεί να είναι αισθητηριακές αναπηρίες (τύφλωση, κώφωση) σωματικές αναπηρίες, (εγκεφαλική παράλυση, ακρωτηριασμένα άκρα) νοητική καθυστέρηση, χρωμοσωμικά σύνδρομα, Διάχυτη Αναπτυξιακή Διαταραχή (αυτισμός), ειδικές μαθησιακές δυσκολίες (δυσλεξία κλπ).

Άτομα με αναπηρία

Περίπου το 15% του παγκόσμιου πληθυσμού, ή ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι, ζουν με αναπηρίες. Συχνά, δεν γνωρίζουμε τον μεγάλο αριθμό των συμπολιτών μας που ζουν με αναπηρίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζουν.
Η πρώτη Παγκόσμια Έκθεση για την αναπηρία αποκαλύπτει ότι από το ένα δισεκατομμύριο άτομα με ειδικές ανάγκες παγκοσμίως, το ένα πέμπτο εξ αυτών, δηλαδή 110-190 εκατομμύρια άνθρωποι αντιμετωπίζουν σημαντικές δυσκολίες στην καθημερινότητα τους. Επιπλέον, το ένα τέταρτο του παγκόσμιου πληθυσμού επηρεάζεται άμεσα από την αναπηρία, όπως οι άνθρωποι που τους φροντίζουν και τα μέλη της οικογένειας.

Η έλλειψη προσοχής στις ανάγκες των ατόμων με αναπηρία σημαίνει ότι βρίσκονται αντιμέτωποι με εμπόδια σε κάθε στροφή της ζωής τους. Αυτές περιλαμβάνουν στιγματισμό και διακρίσεις, έλλειψη κατάλληλης ιατρικής φροντίδας και υπηρεσιών αποκατάστασης, μη πρόσβαση σε μεταφορικά μέσα, κτίρια και πληροφορίες.

Τα άτομα με αναπηρίες έχουν γενικά χειρότερη υγεία, χαμηλότερη εκπαίδευση, λιγότερες οικονομικές ευκαιρίες και υψηλότερα ποσοστά φτώχειας σε σχέση με τα άτομα χωρίς αναπηρία. Οι άνθρωποι αυτοί παραμένουν σε μεγάλο βαθμό στο περιθώριο, είναι συχνά άνεργοι και έχουν υψηλότερα ποσοστά θνησιμότητας. Πολλοί άνθρωποι με αναπηρία έχουν περιορισμένη ή και μηδαμινή πρόσβαση στην υγειονομική περίθαλψη και την αποκατάσταση, στην εκπαίδευση, την καλλιέργεια δεξιοτήτων και σε ευκαιρίες απασχόλησης. Επιπλέον, σε μεγάλο βαθμό αποκλείονται από αστικές και πολιτικές διαδικασίες και η φωνή τους συντριπτικά καταπιέζεται σε θέματα κοινωνικά ή που τους επηρεάζουν άμεσα.

Επίσης (πέρα του γεγονότος ότι ένα μεγάλο ποσοστό ατόμων με αναπηρία βρίσκεται εκτός εργατικού δυναμικού) και το μέσο οικογενειακό εισόδημα των νοικοκυριών που έχουν ένα μέλος με αναπηρία είναι χαμηλότερο από των άλλων νοικοκυριών, αφού το ύψος των παρεχόμενων προνοιακών επιδομάτων και αναπηρικών συντάξεων είναι τόσο μικρό που δεν μπορεί να καλύψει ούτε τις ανάγκες που απορρέουν από αυτή καθ' εαυτή αναπηρία, ενώ υπάρχει άμεση συσχέτιση μεταξύ της βαρύτητας της αναπηρίας και του βαθμού φτώχειας και κοινωνικού αποκλεισμού.

Η στρατηγική της Λισαβόνας για την ανάπτυξη και την απασχόληση στοχεύει κυρίως στην αύξηση των σχετικά χαμηλών ποσοστών απασχόλησης των ατόμων με αναπηρία στην Ευρώπη.

Η Έκθεση του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας προτείνει στις κυβερνήσεις και τους εταίρους να παρέχουν πρόσβαση σε όλες τις βασικές υπηρεσίες στα άτομα με αναπηρία, να επενδύσουν σε ειδικά προγράμματα για τα άτομα με αναπηρία που βρίσκονται σε ανάγκη, και να υιοθετήσουν εθνικές στρατηγικές και σχέδια δράσης. Για τον σχεδιασμό και την υλοποίηση των παραπάνω πρωτοβουλιών κρίνεται αναγκαία η συμμετοχή και των ίδιων των ατόμων με αναπηρία.

Η Έκθεση του ΠΟΥ παρουσιάζει με αποδείξεις το τι χρειάζεται για να υπερνικηθούν τα εμπόδια στην υγειονομική περίθαλψη, την αποκατάσταση, την εκπαίδευση, την απασχόληση, καθώς και τις υποστηρικτικές υπηρεσίες, για να υπάρξουν τέτοιες συνθήκες που και τα άτομα με ειδικές ανάγκες θα μπορούν να δημιουργήσουν. Η έκθεση τελειώνει με ένα συγκεκριμένο σύνολο από συνιστώμενες ενέργειες που θα πρέπει να προωθήσουν οι κυβερνήσεις. Ο ΠΟΥ ελπίζει ότι αυτή η πρωτοποριακή Παγκόσμια Έκθεση για την αναπηρία θα συμβάλει σημαντικά στην εφαρμογή της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία και ότι στη διασταύρωση της δημόσιας υγείας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ανάπτυξης, η έκθεση είναι ένας απαραίτητος πόρος για τους υπεύθυνους χάραξης πολιτικής, τους παροχείς υπηρεσιών και αυτούς που στέκονται δίπλα στα άτομα με αναπηρία και τις οικογένειες τους.

Και φυσικά, δεν πρέπει να παραλείψουμε να αναφέρουμε πόσο ζωτικής σημασίας είναι το να είμαστε ανοικτοί σε αυτά που έχουν να μας πουν τα ίδια τα άτομα με αναπηρίες για τη ζωή τους.

Ιατρική περίθαλψη και αποκατάσταση: τι κάνει ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας

Η αποκατάσταση είναι μια διαδικασία που προορίζεται να διευκολύνει τα άτομα με αναπηρίες ώστε να επιτύχουν και να διατηρήσουν μια βέλτιστη σωματική, αισθητηριακή, διανοητική, ψυχολογική και κοινωνική λειτουργία. Η αποκατάσταση περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων, συμπεριλαμβανομένων της ιατρικής περίθαλψης, τη σωματική και ψυχολογική θεραπευτική, την βοήθεια στην ομιλία, την εργοθεραπεία, καθώς και υπηρεσίες υποστήριξης. Τα άτομα με αναπηρία πρέπει να έχουν πρόσβαση τόσο στη γενική ιατρική φροντίδα όσο και σε κατάλληλες υπηρεσίες αποκατάστασης.

Η Σύμβαση για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία απαιτεί από τις χώρες να εξασφαλίσουν ότι τα άτομα με αναπηρία διαθέτουν τις κατάλληλες υπηρεσίες υγείας, συμπεριλαμβανομένης της γενικής υγείας, των υπηρεσιών αποκατάστασης, καθώς και το ότι δεν υφίστανται διακρίσεις στην παροχή υγειονομικής περίθαλψης (άρθρα 25 και 26 ). Ο ΠΟΥ υποστηρίζει ενεργά την εφαρμογή της Σύμβασης του ΟΗΕ σε αυτούς τους τομείς.

Για τη βελτίωση της ιατρικής περίθαλψης και αποκατάστασης, ο ΠΟΥ:

Αναπτύσσει εργαλεία κανονιστικά, συμπεριλαμβανομένων των κατευθυντήριων γραμμών και ενός παγκόσμιου σχεδίου δράσης, για την ενίσχυση της ιατρικής περίθαλψης και των υπηρεσιών αποκατάστασης

Μεριμνά για την εφαρμογή της Σύμβασης για τα Δικαιώματα των Ατόμων με Αναπηρία

Υποστηρίζει τις χώρες ώστε να ενσωματώσουν ιατρική περίθαλψη και υπηρεσίες αποκατάστασης στην πρωτοβάθμια φροντίδα υγείας

Υποστηρίζει την ανάπτυξη δομών κοινοτικής αποκατάστασης

Μεριμνά για την ενίσχυση των εξειδικευμένων κέντρων αποκατάστασης και της σχέσης τους με τις δομές κοινοτικής αποκατάστασης

Προωθεί στρατηγικές για να εξασφαλιστεί ότι τα άτομα με αναπηρίες είναι καλά ενημερωμένα και ότι οι επαγγελματίες υγείας υποστηρίζουν και προστατεύουν τα δικαιώματα τους και την αξιοπρέπεια τους

ΠΗΓΗ https://www.moh.gov.gr/articles/news/2076-pagkosmia-hmera-atomwn-me-eidikes-anagkes

ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟ ΕΠΕΙΣΟΔΙΟ-WORLD STROKE DAY 2021

H Παγκόσμια Ημέρα για το Εγκεφαλικό είναι αφιερωμένη στην κοινή προσπάθεια όλων των φορέων, επιστημονικών, δημοσίων, ιδιωτικών να βελτιώσουν την παρούσα κατάσταση στην αντιμετώπιση του εγκεφαλικού στις χώρες της Ευρώπης. Η φετινή Ημέρα για το Εγκεφαλικό 2021 έχει ως σύνθημα

 

Κάθε Λεπτό Μετράει: Κάθε Λεπτό Σώζει Ζωές

 

Η έγκαιρη αναγνώριση και η σωστή αντιμετώπιση κάνουν την διαφορά. Ειδικές θεραπείες (θρομβόλυση, θρομβεκτομή) και Ειδικές Μονάδες Εγκεφαλικών (Stroke Units) αυξάνουν σημαντικά την πιθανότητα καλής έκβασης. Αν και δεν είναι διαθέσιμες στον ίδιο βαθμό σε όλες τις χώρες, σε όλες τις πόλεις και περιοχές, σε κάθε περίπτωση η έγκαιρη αναγνώριση των συμπτωμάτων του ΕΓΚΕΦΑΛΙΚΟΥ σώζει ζωές, εγκέφαλο, μνήμη.

Αυτήν την μέρα θυμόμαστε επίσης ότι το εγκεφαλικό είναι η πρώτη αιτία αναπηρίας. Μπορεί να συμβεί στον καθένα, σε κάθε ηλικία και επηρεάζει όχι μόνο τον ασθενή αλλά την οικογένεια του, την εργασία και την κοινωνία. Αυτή η ημέρα έχει τη δική της σημασία για την ενημέρωση, πρόληψη αλλά και καλύτερη αντιμετώπιση τόσο τη στιγμή που θα συμβεί το εγκεφαλικό όσο και στην αντιμετώπιση και στη φροντίδα.

ΠΑΡΕΧΟΜΕΝΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ ΑΠΟΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ

 

Παρέχονται υπηρεσίες αποκατάστασης σε ένα μεγάλο εύρος παθήσεων και κακώσεων ενηλίκων και παίδων, ενδεικτικά:

 

·         Αγγειακό Εγκεφαλικό Επεισόδιο

·         Κρανιοεγκεφαλικές Κακώσεις

·         Κακώσεις Νωτιαίου Μυελού

·         Άλλες νευρολογικές παθήσεις (Σκλήρυνση Κατά Πλάκας, Ν. Parkinson, Εγκεφαλική Παράλυση κτλ)

·         Ορθοπαιδικές παθήσεις

·         Ρευματολογικές παθήσεις

·         Ακρωτηριασμούς άκρων

·         Χρόνιος  πόνος

·         Διαταραχές λόγου και ομιλίας

·         Ιατρείο σπαστικότητας (στον χώρο του νοσοκομείου) όπου πραγματοποιείται ενδομυϊκή έγχυση αλλαντοτοξίνης (ΒΟΤΟΧ), καθώς και ρύθμιση αντλίας ενδοραχιαίας  έγχυσης μπακλοφαίνης Medronic SynchroMed™ II

Εκδήλωση: Η Θετική Ενθάρρυνση στις χρόνιες παθήσεις

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στο χώρο του ΚΕ.Φ.Ι.ΑΠ ΑΓΡΙΝΙΟΥ στις 21/11/2018 σε συνεργασία με  το Κέντρο Ψυχικής Υγείας και τα ΤΟΜΥ Αγρινίου.